Wydruk ten zawiera następującą dedykację:
Jego/ szlachetnie urodzonemu i uczonemu w prawie Panu / Christianowi Feist, / bardzo znanemu ICto, / bardzo szanownemu Inspektorowi hrabiowskiego rodu Schafgotschów z Kynast i Giersdorf (Choinik i Podgórzyn),/ &.&./ mojemu najdroższemu i wywyższonemu darczyńcy.
Na następnej stronie czytamy:
Szlachetnie urodzonemu/ Inspektorowi/, najdroższemu darczyńcy/ […]Mój dopisek nie potrzebuje wprawdzie żadnej obrony, że jego znane nazwisko wpisałem przed tym dziełkiem, które jest poświęcone muzyce podczas mszy świętej, ponieważ jego erudycja nie wstydzi się religii zgodnej z najnowszą modą, lecz przyznaje się do tego o wiele bardziej w słowie i czynie, jak również słucha muzyki w czasie mszy świętej.”
Niniejsza dedykacja jest datowana:
Podgórzyn pod Choinikiem (Hermsdorf unter Kynast), dnia 1.stycznia 1749 // najposłuszniejszy = najbardziej zobowiązany sługa,/ Christoph Heinrich Lau
O powstaniu tego dzieła informuje Lau w słowie wstępnym:
„przyjemnością rozpalającą wprost moją krew były piękne pieśni i cudowne wzniesienia bożego wychwalania, które towarzyszyły mi w mojej pracy. Jak tylko znalazłem sie w tym chórze, który był w stanie odtwarzać muzykę Telemanna i innych sławnych oraz ulubionych uczonych w muzyce, znów mogłem czerpać tą samą przyjemność z muzyki kościelnej, która była drogowskazem i jednocześnie zachętą, żeby stać sie kimś dla niej potrzebnym. Moje poczucie własnej wartośc wzrosło bardzo, gdy doszło to do Hamburga, do sławnego na całym świecie Pana Telemanna, który w najbardziej trafny sposób potrafił poprawić muzykę kościelną. I patrzcie, on pozwolił mi wszystko znaleźć, obiecał całkiem nową kompozycję nowego rocznika. Ta pełna miłości i szlachetności dusza ulżyła mojej instytucji, proponując Pana Stoppe jako poetę. I w taki sposób powstał zarys kompozycji kościelnego rocznika, który najprawdopodobniej nie miał sobie równego, ponieważTelemann użył w nim swojej naturalnej siły pełnej artyzmu.
Nasz mały poeta, nasz ukochany Pan Stoppe, który dopatrywał się swojego talentu w poezji, a zwłaszcza w poezji śpiewanej, dał z siebie wszystko, aby stać się godnym tak wielkiego kompozytora.
Jego pieśń łabędzia, moja poezja oraz o wiele wiecej, cały nasz Ślask stracił 12 czerwca 1747, sławnego i godnego wychwał poetę.
Nasz olbrzymi i pogrążony w bólu smutek wskazał kaznodzieję w moim sąsiedztwie, który pełen miłości został przez niego uhonorowany i to on właśnie dokończył pracę Stoppego przed 7 niedzielą po Święcie Trójcy Świętej.”
W przedmowie Lau usprawiedliwia się odnośnie wydania wymienionego tekstu:
Czy moje sumienie mogłoby zostać uspokojone, gdybym tą wyjątkową pracę, opisującą wyśmienitość telemanowskich kompozycji kościelnych, które są o wiele ładniejsze od największej piękności, zamienił na grawurę, przelał na papier lub wykuł w kamiennej płycie? Właśnie dlatego jestem z siebie dumny, pomimo tego, że ponoszone przeze mnie koszty są o wiele wyższe, niż dochody od prenumeratorów.
Słowa te potwierdzają ścisłą współpracę pomiędzy organistą Leu w Sobieszowie z Telemanem oraz jego wzorcowymi kompozycjami.
Z jego przedmowy wynika, że Lau nie wydał tylko słowa poezji do 50 kantat napisanych przez Stolppego, ale również 22 kantaty innego, nie wymienionego z nazwiska kaznodziei z sąsiedztwa. Dodatkowo (w tym samym roku) wydał rocznik kantat Telemanna z wydrukowanym podziałem na głosy. Oprócz wymienionego rocznika kantat ze słowami Stoppego, Telemann użył jego inne teksty w swojej „Singe-Spiel” (gra śpiewana) oraz w ćwiczeniach basso continuo (generałbas) z rokun 1733 ((Nr 2, 3, 8, 11, 18, 21, 23, 25, 29, 33, 39/40, 42, 48), jak i w dwudziestu czterech, częściowo powaźnych a częściowo wesołych odach z 1741 na jeden głos i basso continuo (Nr. 2, 6, 10, 14, 18, 20).
Tekst sześciu moralnych kantat z 1735/36 pochodzą również od Stoppego. A więc Telemann zajmował się tekstami Stoppego pomiędzy 1735 a 1748/9.
