Szeroko znane są autobiograficzne szkice Georga Philippa Telemanna, a zwłaszcza te ostatnie, wydane przez Johanna Matthesona w zbiorze artykułów biograficznych o 149 niemieckich muzykach pod tytułem „Grundlage einer Ehren-Pforte ” (Podstawy Łuku Triumfalnego) opublikowanego w 1740 roku. Bardzo często przytacza się tutaj wpływ muzyki polskiej na Telemanna, która była mottem zaproszenia go na międzynarodową konferencję naukową w górnośląskiej Pszczynie.
Również w dwóch poprzednich opracowaniach autobiograficznych z 1718 i 1729 roku, Telemann stwierdził co prawda w trochę inny sposób, ale jednak, że muzyka polska wywarła na nim jako na kompozytorze silne wrażenie, co podkreśla znaczenie jej wpływu. Jako punkt wyjścia do następujących kwestii i obserwacji można przyjąć w autobiografii Telemanna z 1739 (1740) następujące zapisy:
„Kiedy Dwór przeniósł się na pół roku do Pszczyny, która była górnyśląską siedzibą Promnitza, poznałem tak jak i w Krakowie, polską i hanacką muzykę, w jej prawdziwie barbarzyńskim pięknie”. Na koniec stwierdza: „Dość, w tej muzyce jest tyle dobra, gdy tylko umie się z nią odpowiednio obchodzić.
Z czasem, napisałem kilka dużych koncertów oraz Tria w tym gatunku, które ozdobiłem włoskim stylem barokowym na przemian z Adagio i Allegro”.
W specjalnych opracowaniach, a zwłaszcza u Günthera Fleischhauera oraz u Klausa-Petera Kocha, jak i u Alicji Simon i Krystyny Wilkowskiej-Chomińskiej, badano wpływ muzyki polskiej w różnych gatunkach muzyki komponowanej przez Telemana. Natomiast wpływ Telemana na współczesnych muzyków na Śląsku pozostał prawie nie zbadany. Nie zwrócono szczególnej uwagi na opracowanie nestora historii muzyki, Fritza Feldmanna, który w 1966 roku wyraźnie dał do zrozumienia, w jak dużym zakresie Mattheson, który w swoim dziele „Grundlage einer Ehren-Pforte” ujął najbardziej znaczących kapelmistrzów, kompozytorów, uczonych w dziedzinie muzyki, artystów i ich życiorysy – często w postacji autobiografii – , dzieła oraz zasługi we wschodnich oraz środkowych Niemczech. Z licznych kartograficznych spisów Feldmanna wynika, że Mattheson w swoim opracowaniu „Łuk Triumfalny” uwzględnił wpływy ze wschodu znacznie mocniej, niż prawdopodobnie miał pierwotny zamiar”. Faktycznie Mattheson bogato opisał muzyków śląskich i to w taki sposób, że wniósł wiele autentycznych informacji o nieznanych wschodnioniemieckich mistrzach.
Feldman nie uzasadnia dlaczego tak szczególnie uwzględniono śląskich muzyków. Prawdopodobne jest jednak, że miał na to wpływ Telemann, który orientował się znakomicie w śląskiej rzeczywistości i mieszkając w Hamburgu utrzymywał kontakty z Matthesonem. Dzięki informacjom od Telemanna możliwe było opisanie przez Matthesona w „Łuku Triumfalnym“ kilku, a nawet i większości śląskich muzyków.
Günther Fleischhauer zebrał obszerne, dokładne i współczesne wypowiedzi na jego temat i jego twórczości. Jednakże pomimo intensywnych poszukiwań nie znalazł żadnych wypowiedzi na temat Telemana. Jest to zrozumiałe z tego powodu, że wspomniane opracowanie Feldmana tylko w bardzo ukryty sposób ukazało wyznanie Johanna Balthazara Reimanna z Jeleniej Góry: „ w której znalazłem połączoną sztukę wraz z przyjemnością, jako wskazówkę postępowania.”
W podanym poniżej sformułowaniu Feldmann ukazuje tą samą wypowiedź w innym kontekście:
„Oprócz Reimanna do grona zwolenników Matthesonna można zaliczyć również wrocławianina Johann Georga Hoffmanna, który należy do tych, którzy w dodatkowych wydaniach przyznają się do wymienionych pism”.
